diumenge, 4 d’octubre del 2009

Más cerca de Ámsterdam

Después de la Vuelta por los volcanes de Olot, esta semana ha sido muy tranquila en cuanto a entrenamientos. He salido tres días y a decir verdad, con molestias en mis piernas, fruto del esfuerzo del domingo pasado. No me preocupa, ya que nada más quedan dos semanas para el Maratón de Ámsterdam y lo que toca ahora es no pasarse entrenando y cuidarse para no caer resfriado o algo peor.
La verdad es que siento una sensación ambigua; por un lado estoy preocupado por no haber realizado suficiente entrenamiento ,o mejor dicho por no haber entrenado como me habría gustado, y por el otro lado siento que estoy perfectamente capacitado para conseguir el objetivo que me he marcado.
Es igual, lo importante es que me voy a ir con mi familia a pasar unos días a Ámsterdam, y que sea cual sea el resultado nos lo pasaremos en grande en compañía de María y Mikko que ya nos esperan con los brazos abiertos.
Esta será mi maratón numero 16 y creo que aún me falta mucho que aprender...

6 comentaris:

Manuel Tintoré Maluquer ha dit...

Una vez estás en la línea de salida te olvidas de todo y son tus piernas y tu cabeza las que mandan y el entreno que has hecho durante la preparación es el que te va a marcar el ritmo a seguir y el tiempo final obtenido; qué te voy a explicar después de haber corrido dieciseís maratones; sólo desearte mucha suerte, que corras bien y que te lo pases mejor; un abrazo muy fuerte y ánimo. Te seguiré leyendo.

Anònim ha dit...

Yo te deseo una gran maratón, pero lo que mas me gusta es que estarás con todos en Ámsterdam. Si ambas cosas pueden unirse con exito....miel sobre hojuelas. Besos a todos. Maleli

Jaime RunnerWolf ha dit...

Suerte y que te salga un gran Maratón...
Ciao

María ha dit...

¡¡¡Te esperamos con impaciencia!!!
Cuidate y a por todas :-)
Un besazo.

eGarrotxa ha dit...

Bona sort! Et seguim des de la Garrotxa : )

Vejam si algún dia ens expliques com es fa això de correr maratons.

Agustí Jiménez ha dit...

Gràcies ALbert!!!
això del Marató no te cap secret, es com corre un quilòmetre, però 42 vegades i pico... fàcil no?
Cada vegada que em posso davant de la sortida d'un marató, pensó que no se res i que no se per qué ho faig, però hi vaig...

Us tindré informats.
Una abraçada